اردشیر قلعه ‌نویی، معروف به امیر قلعه‌نویی در سال 1342 به دنيا آمد.
اردشیر 7 ساله بود که خبر دادند پدرش فوت کرده‌است. وي از سیزده سالگی شروع به کار کردن کرد و در کنار كار، فوتبال نیز بازي مي‌كرد.

در سال 1360 امير به تیم ملی جوانان دعوت شد که نمایش قابل قبولی هم از خود ارائه کرد و در اسفند 1360 از تيم راه آهن به شاهین رفت. شاهین در آن زمان ملی پوشان زیادی داشت. او اواسط لیگ سال 66 پس از پیروزی 2 بر صفر برابر پرسپولیس، شاهین را ترک کرد و به السد قطر رفت.

امير زمستان 1367 به تهران بازگشت و این بار سراغ باشگاه استقلال تهران رفت، پای میز قرارداد نشست و پیراهن آبی را بر تن کرد.

اولین بازی وي به عنوان بازیکن استقلال در 19 اسفند سال 1367 مقابل پرسپولیس رقم خورد. این بازی که در مرحله یک چهارم نهایی جام حذفی برگزار می‌شد به پنالتی کشیده شد و اردشیر پنالتی‌اش را از دست داد.


این بازیکن خلاق تا پایان دوره بازیگری‌اش تنها 19 بازی ملی انجام داد که اتفاقاً 18 بازی آن در سن 30 سالگی به بعد رخ داد. امیر اولین‌بار توسط ناصر ابراهیمی در سال 1364 به تیم ملی ب دعوت شد.

او در اردیبهشت سال 1365 همراه تیم ملی به چین سفر کرد و اولین‌بار پیراهن تیم ملی الف را بر تن کرد اما تا سال 1372 هیچگاه مجدداً به تیم ملی فراخوانده نشد. در کارنامه ملی قلعه نویی تنها یک گل زده آن هم به کویت دیده می‌شود.

او در سال 1368 دچار مصدومیت شدیدی شد و بار دوم در سال 1373 مصدومیت جدی را تجربه کرد.

وي سابقه مربیگری در تیم‌های برق تهران، کشاورز، استقلال اهواز و استقلال تهران را دارد.

پس از قهرمانی استقلال تهران با قلعه نویی در سال 1385 و نتایج ضعیف تیم ملی ایران در مسابقات جام جهانی 2006 و از طرفی خاتمه همکاری ایران با برانکو ایوانکویچ، شرایط تازه‌ای برای قلعه نویی مهیا شد.

او به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد و همزمان در ادواری پست‌های مدیرفنی و رئیس سازمان فوتبال استقلال تهران را نیز بر عهده داشت. تیم ملی ایران با حضور او روی نیمکت در مسابقات جام ملت‌های آسيا (2007) با ضربات پنالتی مغلوب تیم ملی کره‌جنوبی شد و از این رقابت‌ها دست خالی بازگشت.

در سال 2007 وي کاندید کسب بهترین مربی سال آسیا شد